Η κάλυτερη συναυλία που έγινε ποτέ πάνω σε ελληνικό έδαφος (Απο Rocking.gr)

Καπνοί καλύπτουν τη σκηνή και μέσα από το πανό του "Sick Of The Studio" βγαίνει η μπάντα. Οι περισσότεροι έχουν κοκαλώσει - δεν ξέρουν τι και αν πρέπει να φωνάξουν. Τα πρώτα στοιχήματα με το ποιο κομμάτι θα ανοίξουν πέφτουν, αλλά δεν κρατάνε για πολύ: "Creeping Death". Κόλαση. Βρίσκομαι στα 18 μέτρα από την σκηνή και, πέρα από τον γενικό πανζουρλισμό, δημιουργούνται γύρω μου 3 (!) mosh pit, στα οποία εκτός από τους συνήθεις υπόπτους, συμμετέχουν και άτομα υπεράνω πάσης υποψίας. Το riff του κομματιού ξεσηκώνει - ο κόσμος έχει έρθει ψημένος να περάσει όχι απλά πολύ καλά, αλλά καταπληκτικά και οι Metallica μοιάζουν πρόθυμοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι πέρασαν κιόλας 8 χρόνια από τη Ριζούπολη. Καλοκουρδισμένοι και σωστότατοι στο παίξιμό τους, αν και με κάποια προβλήματα στον ήχο που διορθώθηκαν μεν, αλλά έκαναν σε φάσεις και την επανεμφάνισή τους, θέλησαν να μας δείξουν ποιος είναι ο λόγος που συνεχίζουν να περιοδεύουν... ο λόγος που δε διαλύθηκαν τότε, λίγο πριν το "St. Anger". "Gimme an M, gimme an E... gimme Fuel, gimme fire..." λέει ο Jaymz και οι φωνές όλων παίρνουν φωτιά. Η συναυλία έχει ξεκινήσει απογειωτικά και προβλέπεται ότι η αποψινή πτήση θα είναι μεγάλη. "Wherever I May Roam". Ο κόσμος τραβάει τα μαλλιά του από την ηδονή, ένα από τα πιο όμορφα riff που έχει γράψει το σχήμα ξεχύνεται στον ουρανό της Μαλακάσας και τα mosh pit ξαναεμφανίζονται. Πανικός και όλεθρος. Η κατάσταση ηρεμεί λίγο, αλλά ο Trujillo έχει άλλη άποψη: αρχίζει να παίζει ένα riff από τα έγκατα της γης, το οποίο έρχεται, χτυπά το έδαφος, το ανοίγει στα δύο και φτάνει μέχρι τη στρατόσφαιρα: "Take a look to the sky just before you die, it's the last time you will" ουρλιάζει ο Hetfield, με τα φώτα να παίζουν με τους στίχους και το κοινό και η νύχτα να γίνεται μέρα και τούμπαλιν. "For Whom The Bell Tolls" τελικά; Ίσως για όλο τον κόσμο που βρέθηκε εκεί εκείνο το βράδυ. Ναι το ξέραμε, σας το είχαμε αποκαλύψει και λίγες ώρες πριν το live εδώ στο rocking.gr. Όταν όμως άκουσα την εισαγωγή του "...And Justice For All" λέω «αποκλείεται!». Και ας ήξερα ότι θα το παίξουν. Μυσταγωγία, μέρες '89. Η μπάντα είναι συμπαγής και αδιάρρηκτη σα γρανίτης, ενώ το παίξιμό της ακριβές μέχρι το τελευταίο εξηκοστό τέταρτο. Όλοι οι μουσικοί είναι σε μεγάλα κέφια. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι τρεις οργανοφόροι οργώνουν τη σκηνή πάνω - κάτω, αλλάζοντας διαρκώς θέσεις και μικρόφωνα. Από την άλλη, ο πιο υπερκινητικός drummer του κόσμου, και παράλληλα ένας από τους πιο βελτιωμένους μουσικούς των τελευταίων 20 χρόνων, σφραγίζει τα στόματα των επικριτών του, διανθίζοντας τα κομμάτια του, κομμάτια που είναι η ιστορία του σκληρού ήχου, με περισσότερα γεμίσματα, περάσματα και blastbeats, παίρνοντας στις πλάτες του τον ήχο των Metallica και αποδεικνύοντας ότι, παρόλες τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κάποιος για την προσωπικότητά του, παραμένει ένας τεράστιος μουσικός. "The Memory Remains" και ο Hetfield ζητά από το κοινό να τραγουδήσει τα μέρη της μεγάλης «Μαριάνας» της rock μουσικής. Έκσταση. Το κοινό παραληρεί και τραγουδάει όλους τους στίχους, τα ρυθμικά μέρη, ακόμη και το solo (και μάλιστα καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς - τόσο πολύ μας είχαν λείψει). Η μπάντα είναι σε τρελά κέφια και θέλει να δείξει πως είναι ακόμα εδώ, ακόμη ζωντανή, ακόμη θανάσιμη. Η βραδιά δεν ήταν μια "Master Of Puppets" βραδιά, αλλά όταν ακούς ζωντανά τα "Orion", “Master Of Puppets", "Disposable Heroes" (!), "Sanitarium" και "Battery", πως αλλιώς θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις; Οι Metallica ήρθαν, θέλησαν να πάρουν τα κεφάλια όλων των επικριτών τους και το κατάφεραν στον απόλυτο βαθμό. Τι να γράψω εδώ; Όταν προλόγισε ο Hetfield το "Disposable Heroes", το DNA όλων αναδομήθηκε και ξανασυνδέθηκε στα εξ ων συνετέθη: χαμός, πανικός, όλεθρος. Mosh pit, ιδρώτας, τραγούδι. Έκσταση. Metallica. Στο "Orion" το πνεύμα του Cliff ήρθε και κάθισε κάπου εκεί, ανάμεσα στα δέντρα της Μαλακάσας, για να παρακολουθήσει τους Metallica να προσφέρουν μια στιγμή ανθολογίας για τα ελληνικά συναυλιακά δρώμενα, με τον Trujillo να απογειώνει τα μέρη του αδικοχαμένου μπασίστα και τη συζήτηση για την ανικανότητα του Newkid να αποδώσει το συγκεκριμένο κομμάτι ζωντανά να φουντώνει. "Welcome to where time stands still...": είμαι σίγουρος ότι ο Hetfield δε θα είχε υπόψη του τη Μαλακάσα όταν έγραφε αυτούς τους στίχους, αλλά πραγματικά στους ήχους του "Sanitarium" ο χρόνος πάγωσε. Ο κόσμος αποκαμωμένος από το ξύλο και το σπρώξιμο, σταμάτησε για λίγο και ήπιε γουλιά - γουλιά αυτόν τον metal ύμνο. Και μιας και μιλάμε για ύμνους... "Master Of Puppets" ολόκληρο και η ονείρωξη συνεχίζεται... "Battery": κανένας ζωντανός. Οι Metallica έχουν επιστρέψει με ένα setlist από την κόλαση και θέλουν να αποδείξουν ότι είναι η μεγαλύτερη και καλύτερη μπάντα αυτή τη στιγμή. Αμφιβάλλει κάνεις; Με την καταιγίδα του "Battery" το κανονικό set κλείνει πολύ όμορφα, αλλά όχι και η βραδιά... Ξέρουμε ότι ακόμα μας περιμένουν και άλλα πολλά. Ας σταθώ κάπου εδώ να περιγράψω τους εμπλεκόμενους. Kirk Hammett: θυμωμένος, παθιασμένος και ολόσωστος, ο κιθαρίστας («αρνί του θεού») ήταν εκστασιασμένος. Έτρεξε τη σκηνή πάνω - κάτω, διάνθισε τα solo του και όταν οι κάμερες και τα κομμάτια στράφηκαν πάνω του, ο κόσμος τον χάζευε με θαυμασμό. Robert Trujillo: παιχταράς (στο solo του φάνηκε ότι «έχει» άνετα τον Newsted), ενθουσιώδης, πορωμένος (ειδικά στα "Orion", "For Whom The Bell Tolls”), αλλά πολύ αμερικανόφατσα και με ένα attitude / image εκτός κλίματος. Άσε που δεν τραγουδάει κιόλας. Ηχητικά έχει δέσει με τη μπάντα, αλλά ο Jason νομίζω ότι θα είναι πάντα πιο αγαπημένος. Lars Ulrich: επαγγελματίας 100%. Τον έβλεπες στα κοντινά του σκηνοθέτη να μετράει με κλειστά τα μάτια τα τέταρτα των ρυθμών του και καταλάβαινες ότι ζει και αναπνέει για τα live. Σηκώθηκε άπειρες φορές από τα drums του, έτρεξε μέχρι την άκρη της σκηνής για να πειράξει το κοινό και η απόδοσή του ήταν κάτι παραπάνω από καταπληκτική. Άξιος και γνήσιος. James Hetfield: δεν πρέπει να γράψω κάτι. Ο άνθρωπος ακόμα και καμένος από τις καταχρήσεις έχει μια παρουσία τόσο επιβλητική που σου παγώνει το αίμα. Μου άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι έχει αλλάξει τη σκηνική του παρουσία, παίζοντας με τις κάμερες και τα φώτα τόσο επαγγελματικά, που δίνει άλλη αίσθηση στο live. Συναισθηματικός, απογειωτικός, εξωγήινος. Και εκείνος, αλλά και όλη η μπάντα, έδειξε να το καταδιασκεδάζει, καθώς τέτοιες αντιδράσεις από το κοινό δεν τις περίμεναν. Mosh pit, stage diving, μπουκάλια / νερά / παπούτσια στον αέρα. Το κοινό (πάνω από 25.000 μάλλον) έδειξε πόσο αγαπάει τους Metallica και πιστεύω πως αυτό θα τους ξαναφέρει γρήγορα πίσω. Το υποσχέθηκε άλλωστε και ο Lars. Χαρακτηριστικές ήταν οι φράσεις "I don't believe it" που έδειχνε να λέει ο James σε πολλά σημεία του live, ενδεικτικό του τι συνέβαινε. Το κοινό του PL2 (για τους πίσω δεν έχω γνώμη, αλλά είμαι σίγουρος πως ίδια πράγματα θα γίνονταν) σταμάτησε να χτυπιέται μόνο όταν δεν είχε άλλη φωνή και άλλη ενέργεια. Για μένα το πιο μανιασμένο κοινό που έχω δει σε συναυλία. Η βραδιά συνεχίστηκε με τα "Sad But True", "Nothing Else Matters", "One" και "Enter Sandman" ως πρώτο encore και "Whiplash", "Seek N Destroy" ως δεύτερο, στα οποία οι παρευρισκόμενοι κατέθεσαν ό,τι φωνή και ενέργεια τους είχε απομείνει στο βωμό της μεγαλειότητας του ονόματος Metallica. Ιδιαίτερα στο "Nothing Else Matters" όλοι τραγουδούν μέχρι και τα γυρίσματα στη φωνή του Hetfield, οι αναπτήρες / κινητά παίρνουν φωτιά και τα πλάνα που μας δίνει ο σκηνοθέτης από τον κόσμο είναι εξωπραγματικά: κάθε ψυχή εκείνη τη στιγμή λάμπει και παρασέρνεται στους στίχους του πιο ευαίσθητου και αναγνωρίσιμου στο εκτός του metal κοινό κομματιού. Μνημειώδη σκηνικά, άρρητα συναισθήματα. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω. Η σκόνη επιπέδου «Καταιγίδα της Ερήμου», τα καπνογόνα και το σπρωξίδι έκαναν σε φάσεις την ατμόσφαιρα αποπνικτική, αλλά σε ένα τέτοιο live δε μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Οι Metallica άκρως επαγγελματίες, έδωσαν ένα live απάντηση σε όλους τους επικριτές τους, με ένα setlist απίστευτο, και έδειξαν σε όλους ότι είναι η μεγαλύτερη live μπάντα των καιρών μας, που όταν θέλει μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Τη διοργανώτρια αρχή λυπάμαι μόνο, μιας και μετά τις πυρκαγιές οι Metallica κατέστρεψαν οτιδήποτε είχε απομείνει στην περιοχή της Μαλακάσας. Όπως είπε και ένας φίλος, το έδαφος μετά το live ήταν οργωμένο. Ούτε ένα δείγμα γρασιδιού ή οποιασδήποτε άλλης ζωντανής μορφής χλωρίδας... Ήλθαν, είδαν, ενίκησαν. Πήραν τις ψυχές μας και έφυγαν. Σε ένα διωμισάωρο (2,5 ώρες, ναι) live οι Metallica έψησαν τον κόσμο τους για τον επερχόμενο δίσκο και απέδειξαν ότι δεν είναι μεγάλοι. Είναι τεράστιοι. Όσοι φίλοι ήταν εκεί έζησαν μια εμπειρία ζωής, καθώς πήραν απαντήσεις για το τι είναι αυτή η μουσική και γιατί μας εκφράζει. Γιατί αξίζει να την ακούμε σε τελική ανάλυση. Γιατί; Για βραδιές σαν κι αυτή - μια από τις καλύτερες της ζωής μου (και φαντάζομαι και πολλών φίλων), στο καλύτερο Rockwave όλων των εποχών, με μια μεγαλειώδη μπάντα. Σας ευχαριστούμε. Τους ευχαριστούμε. Setlist: Creeping DeathFuel Wherever I May RoamFor Whom the Bell TollsWelcome Home (Sanitarium) ...And Justice For AllThe Memory RemainsDisposable HeroesOrionFade To BlackMaster Of PuppetsBattery-------------------Sad But TrueNothing Else Matters One Enter Sandman -------------------WhiplashSeek And Destroy

Ο σωστός ο φορ...(άδα....)... ΠΩΣ ΕΜΑΘΑ ΜΠΑΛΑ!!!! Αφιέρωμα στον Πάνο μέρος 2ο

Επείδή κάποιοι (και λέω κάποιοι γιατί ΗΤΑΝ λίγοι και ανώνυμοι αυτοί) τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον Παναή στην θέση του φορ (εγώ πχ...), δείχνω απόσπασμα συνέντευξης που μου είχε παραχωρήσει ο ίδιος (καθότι φίλοι χρόνια...), το καλοκαίρι του 2001, πριν πάει στην Μίλαν δηλαδή από την United (δανεικός στην Μπαρτσελόνα τότε - από τις ακαδημίες της Βάσκο Ντα Γκάμα Κόστα Μπόντα (σημερινό Habitat, ιδιοκτησία της Μαρινόπουλος...)...
Επίσης παραθέτεω βίντεο για να ξέρει ο κόσμος από που πήρε την μαγεία του αυτό το νέο, ταλαντούχο παιδί....

ακολουθεί απόσπασμα από το περιοδικό αθλήτικό είδωλο:

-ΚΡ.: πες μας λοιπόν Παναγιώτη ποιοι είναι το μυστικό σου, πως ξεκίνησες και πως τελικά κατάφερες να φτάσεις στην κορυφή?
-ΠΠ.: χαίρομαι που μου κάνεις αυτήν την ερώτηση Κώστα... όχι για μένα, εξάλλου όλοι ξέρουν ποιος είμαι τώρα, αλλά για τα νέα παιδιά που μας παρακολουθούν - και είναι πολλά, πίστεψέ με - και ψάχνουν το δρόμο τους στο ποδοσφαιρικό στερέωμα...
-Τι έχεις να πεις σε αυτά τα παιδιά Πάνο?
Εγώ ξεκίνησα όχι πολύ νέος, δεν είχα αυτό το πλεονέκτημα όπως τα νέα παιδιά που τα έχουν όλα, αλλά πολύ αργά το ποδόσφαιρο. Στους 3 μήνες πρωτοκτύπησα μπάλα (φάουλ στην κλειστή γωνία 40άρι) και στους 5 πάτησα χορτάρι (του Μπερναμπέου). Στην οικογένεια κανείς δεν πίστευε ότι θα γίνω ποδοσφαιριστής, άσχετα αν ο πατέρας μου ήταν στην ομάδα που πήρε το παγκόσμιο το 60, ο παππούς μου το 20 και ακόμα κι η αδερφή μου είναι στην εθνική γυναικών... Ο πατέρας μου ήθελε πάνω απόλα να γίνω άνθρωπος, να μάθω γράμματα..... Εγώ δεν έμαθα χριστό βέβαια αλλά πήγα στο Πανεπιστήμιο της ζωής... έτσι μεγάλωσα, πέρασαν τα χρόνια έγινα αυτό που είμαι...
(.........)
-Πως έμαθε ο Πάνος ο Παπαγεωργίου να είναι τόσο εύστοχος από τη μικρή περιοχή?
-Κοίτα δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, τα λέω όλα στην πολυτελή κασετίνα με το 7τομο της βιογραφίας μου - έχει και DVD - και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια θα σου δείξω το είδωλό μου, μία κασέτα από την προσωπική μου συλλογή... είναι ο δάσκαλός μου Κώστα...
-...ναι....?
-....είναι ο δάσκαλός μου...

(DVD παίζει.>>>)
http://www.youtube.com/watch?v=VooFV_LTu_k

(to be continued...)